واتسون از جنبه مثبت، اعتقاد راسخ داشت که رفتار، مطلبى جالب و حائز اهمیت است. واتسون یک کنش‌گرا بود، ولى نتوانست این عقیدهٔ مکتب شیکاگو را تحمل کند که حتى روانشناسان حیوانى باید رفتارهاى دقیقاً مشاهده شده را به واژه‌ها و معانى مبهم هوشیارى برگردانند. به‌نظر او راه بسیار مفید و مستقیم و مثبت‌تر این بود که رفتار را به‌خاطر خود آن مطالعه و توصیف کرده و فایدهٔ آن را براى موجود زنده روشن نمائیم. البته این نظریهٔ جدیدى نبود، ولى او با حذف کامل هوشیارى در روانشناسى حیوانی، از لوید مورگان نیز که علیه دیدگاه انتروپومورفیسم رومینز (Romanes) در تفسیر رفتار حیوانات برخاسته بود، پا فراتر نهاد.

اگر ناخودآگاه را به دو بخش جمعي و فردي تقسيم كنيم، قسمت اندكي از آن فردي است و بخش عمده‌ی آن را ناخودآگاه جمعي تشكيل مي‌دهد. اين بخش از روح آدمي از نظر يونگ جايگاه صورت‌هاي آغازين يا صور مثالي هستند. اين صور در ناخودآگاه به صورت دست‌نخورده باقي‌مانده و منتظر شرايط جلوه‌گرشدن خود مي‌باشند. اعتقاد به ناخودآگاه جمعي يكي از فصول مهم اختلاف يونگ و فرويد است. به نظر يونگ ضمير ناخودآگاه فردي جايگاه خاطرات فرد تا قديمي‌ترين مضامين دوران كودكي است و لاية جمعي ناخودآگاه شامل خاطرات اجدادي پيش از تولد كودك است. لورن آسيلي (Loren Eisely) معتقد است كه: «مغز انسان حاوي فسيل خاطرات ديرين اوست؛ همان‌گونه كه لايه‌هاي زمين حاوي فسيل گربه‌هاي تيز دندان و هيولاهاي شاخ‌دار است.» تكامل دانش ژنتيك مولكولي و نوروساينس در زمان يونگ به پيشرفت‌هاي بسياري دست يافت. هرچند كه يونگ مستقيماً‌ نتوانست از اين علوم براي تدوين شكل و محتواي ناخودآگاه جمعي خود چندان بهره‌اي برد، اما مك لين و ويلسون در اين مورد دست به تحقيقات عمده‌اي زدند.

خودآگاه در نسبت با ناخودآگاه بخش كوچكي از كليت روان را شامل مي‌شود كه اين بخش كوچك نيز منش و روند كلي حركت خود را از ناخودآگاه دريافت مي‌كند. يونگ كوچكي خودآگاه را با مثالي اين‌گونه شرح مي‌كند: «دوست داريم ناخودآگاه را كوچكتر از خودآگاه بدانيم، مثل آت و آشغالي كه در گوشه‌اي افتاده است. اما رؤيا تصوير كاملاً متفاوتي را نشان مي‌دهد. پسرك خودآگاه در برابر عظمت اقيانوس هيچ است.» مفهوم خودآگاه با مفهوم خود در آثار يونگ تفاوت‌هاي اساسي و عمده دارد.

شايد بتوان گفت كه خودآگاه و ناخودآگاه هر دو زيرمجموعه‌اي از گسترة بزرگ روان يعني خود است. خود براي خودآگاه مربي و آموزگار و راهنمايي دروني محسوب مي‌شود. اما بايد دانست كه خودآگاه مربي و آموزگار ديگري نيز دارد كه همان جهان يا اجتماع پيرامون انسان محسوب مي‌شود. قسمتي از خودآگاه كه وظيفة سخن‌گفتن با جهان پيرامون را دارد، از نظر يونگ صورتك خوانده مي‌شود كه در واقع چهره‌اي است كه فرد به جامعه نشان مي‌دهد و حتي مي‌شود گفت تا حدودي كاذب و ساختگي است و گاه توجه بيش‌ازاندازه و باور بي‌اندازة آن سبب اختلال رواني مي‌شود.

بايد اين نكته را دانست كه در روند تحصيل تماميت، خودآگاه بازيگري كم‌نقش‌تري است. البته رشد رواني تنها فرايندي غيرارادي و طبيعي‌ نيست و "من" ارادي جزئي از روان آدمي است. از نظر يونگ اگزيستانسياليست‌هايي كه كوشيده‌اند نقش عمده‌اي به من (خودآگاه) آدمي دهند، تنها به بيان خيال‌پردازي‌هاي آن بسنده‌كرده و در آستانة دروازة شهر عظيم ناخودآگاه حيران مانده‌اند. چنانكه به‌طور مثال پل تيليش معتقد است كه آدمي فقط در لحظة تصميم واقعاً انسان است و يا اينكه سارتر مي‌گويد كه حتي در خودفريبي، مي‌داند كه خود اوست كه خويشتن را مي‌فريبد. يونگ درواقع بدون نفي‌ خودآگاهي با اهميت بيش‌ازاندازه‌دادن به خودآگاه نيز مخالف است. به همين دليل يونگ هم‌چون فرويد بيشترين بخش از آراء خود را به مفاهيم مربوط به ناخودآگاه اختصاص مي‌دهد.

منبع: یونگ (مکتب زوریخ)

زمانی که اریک برن (1970 – 1910) تصمیم گرفت به درمانجویان خود، و به معلمانش گوش کند، به طور تصادفی به پدیده ارتباط مردم به صورت والد، کودک و بالغ، دست یافت. او مدت ده سال به اجرای روان­کاوی مشغول بود و یاد گرفته بود هر چیزی را که درمانجویان می­گفتند، به زبان نظری که از معلمانش آموخته بود برگرداند، بنابراین وقتی که درمانجویی به او گفت، "احساس می­کنم انگار پسربچه­ای در درون دارم" ، برن، طبق معمول این پسربچه را به تقلید از اتوفنیکل بصورت آلت مردی درون­فکنی شده تعبیر کرد. اما به جای اینکه از خودش بپرسد «اتوفینکل در این مورد چه خواهد گفت؟» از درمانچو پرسید، درباره آن چه فکری می­کند. مشخص شد که درمانجو دقیقاً مثل یک پسر بچه احساس می­کرده است و همین احساس، مهم­ترین واقعیت بالینی در تعیین روند زندگی او بود. وقتی که درمان پیش رفت، برن در زمان مناسب پرسید، «کدام جزء او حرف می­زند، پسربچه یا مرد عاقل و بالغ؟ در همان لحظه، با پرسیدن این سؤال، تحلیل تبادلی متولد شد.

 آیا یک فرد به یک خطر جسمانی با اضطراب واکنش نشان می دهد یا نه؟ بستگی به این دارد که آیا یک موقعیت به عنوان یک موقعیت خطرناک تلقی می شود یا خیر؟ ادراک یک فرآیند شناختی است که به وسیله آن ما محرکهایی را که به اندامهای حسی ما اثر می گذارند، معنی کرده و تفسیر می کنیم.این فرآیند را ارزیابی شناختی می نامند.

بيماراني كه ساليان متوالي از اضطراب ،خاطرات پريشان كننده،كابوسهاي شبانه،بي خوابي،عشقهاي نافرجام ،تجاوز ياحوادث معذب كننده رنج مي برند،مي توانندبا استفاده از يك روش انقلابي جديد در درمان ،موسوم به EMDR درمان شوند. تحقيقات نشان مي دهند كه EMDR روشي بسيار سريع ،ايمن و موثر است.EMDR از دارو يا هيپنوز استفاده نمي كند.اين تكنيك بسيار ساده ،غير تهاجمي و شامل همكاري بيمار درمانگر است بصورتي كه ترميم و درمان بطور موثري انجام پذيرد.اين درمان كوتاه مدت و قدرتمند براي طيف وسيعي از اختلالات شامل دردهاي مزمن ،فوبياها،افسردگي ،استرس ،حملات پانيك،اختلالات تغذيه اي و Self Image ضعيف و اختلالات هيجاني قوياُ موثر است.

EMDR مختلف يك تكنيك رواندرماني جديد است كه حساسيت زدايي و تجديد پردازش با حركات چشمي ناميده مي شود و همچنين تكنيكي موثر و سريع الاثر براي درمان PTSD (سندرم استرس پس از سانحه) مي باشد اين تكنيك از تحريك دو سويه با حركات چپ و راست چشم تحريك لمسي يا صوتي استفاده مي كند كه با فعال  مكرر نيمكره هاي مغز ،تجارب هيجاني راكه در سيستم عصبي بدام افتاده اند ،تخليه مي كند.اين تكينيك به سيستم نوروفيزيولوژيك و اساس ارتباطات ذهن - بدن كمك مي كند كه خود را از سيستم هاي بلوكه كننده وارهانده و ارتباطات جديد را شكل دهد.

 فرض بر این است که انسانها از یک نظام فیزیولوژیکی فطری برخوردارند که برای پردازش اطلاعات در جهت سلامت روانی تنظیم شده است. نظام پردازش اطلاعات برای بازگرداندن سلامت روانی طراحی شده است ، درست به همان صورتی که باقی بدن وقتی که صدمه می بیند ،از لحاظ فیزیولوژیکی التیام می یابد.به طور خلاصه ، آسیب روانی زمانی روی می دهد  که نظام پردازش اطلاعات متوقف شده باشد.   

چکیده:

در این مقاله گروه درمانی به عنوان تکنیک جدید برای ترفیع اعتماد به نفس در میان نوجوانان و جوانان توضیح داده شده است.هدف این روش ایجاد تعادل بین سه منبع تکوین خود است که توسط شونمن(1984، 1981)ابراز شده است.در این مقاله، نحوه اداره چهارده جلسه گروه درمانی و تکالیف مربوطه توصیف شده است.این گروه از تعدادی عضو(6 تا 10 نفر)، تشکیل یافته است که به سیری از خود به دیگران پرداخته و سپس بازگشت به خویشتن دارند.آنها در طول این سفر کوتاه می آموزند که چگونه تعادل درخود را ایجاد کرده و به درجه ای مطلوب از اعتماد به نفس نائل شوند.

مقدمه:

در مقاله قبل که با عنوان از یونگ تا شونمن(1)ارائه شد به آسیب های روانی در سطح فردی و اجتماعی پرداخته شد.آسیب هایی که از عدم تعادل بین منابع تکوین خود (fles) برمی خاست.راهکاری که از نظریه یونگ می توان داشت، ایجاد تعادل بین قوا و قسمت های مختلف روان و خود است(یونگ، 1960، مدی 1996)که می تواند خود را به سمت وحدت (ytinU) و همگرایی نیروها سوق داده و به نوعی doohfleS (خودیت)نائل گردد.در این مرحله هر چه ما به سمت خودیت پیش رویم، بیشتر به بهداشت روانی و سلامت نزدیک تر می شویم، بنیان اولیه خلقت انسان بر بهداشت روانی و سلامت مبتنی بوده است و با گذشت زمان و تعاملات غلط بین نفس و محیط و بین منابع مختلف تکوین خود، بیماری و اختلال عارض می گردد.یکی از راههای ایجاد تعادل در خود و منابع تکوین خود که می توان آنرا در دوره نوجوانی و جوانی(سنین بین حدود 13 تا 22 سالگی)به آسانی اجرا کرد، روان درمانی گروهی است.

he shadow, said celebrated Swiss psychiatrist C.G. Jung (see my prior post on A Dangerous Method), is the unknown ‘‘dark side’’ of our personality–-dark both because it tends to consist predominantly of the primitive, negative, socially or religiously depreciated human emotions and impulses like sexual lust, power strivings, selfishness, greed, envy, anger or rage, and due to its unenlightened nature, completely obscured from consciousness. (See my prior posts on anger and greed.) Whatever we deem evil, inferior or unacceptable and deny in ourselves becomes part of the shadow, the counterpoint to what Jung called the persona or conscious ego personality. According to Jungian analyst Aniela Jaffe, the shadow is the ‘‘sum of all personal and collective psychic elements which, because of their incompatibility with the chosen conscious attitude, are denied expression in life.’’ (cited in Diamond, p. 96). Indeed, Jung differentiated between the personal shadow and the impersonal or archetypal shadow, which acknowledges transpersonal, pure or radical evil (symbolized by the devil and demons) and collective evil, exemplified by the horror of the Nazi holocaust. Literary and historical figures like Adolf Hitler, Charles Manson, and Darth Vader personify the shadow embodied in its most negative archetypal human form. 

 1) تکنیک آموزش افزایش مهارت های بین فردی
مظفر تصریح کرد: این تکنیک برای افزایش مهارت های بین فردی طراحی شده که عبارت است از آموزش چگونگی ابراز عقیده_احساس و افکار به صورت مناسب است.
وی ادامه داد: این تکنیک در روابط بین شخصی مثل اختلافات زناشویی_افسردگی_اختلالات جنسی_رفتارهای پرخاشگرانه و مورد سوء استفاده قرار گرفتن کاربرد دارد

.